Dē In Baptismō Regenerātiōne
In quīs viīs possunt baptistæ de regenerātiōne in baptismō dīcere? Māiōritās baptistārum dīcant in nullīs, egō autem nonnullīs.
Prima ratiō baptistæ generāliter regenerātiōnis in baptismō nōn dīcunt est quod magis iīs placet verbæ Deī dīcere in coniūnctiō cūm regenerātiōne. Id est, ergō fidēs ex audītū audītūs autem per verbum Chrīstī (Rom. X xvii). Sī ut crēdās est audiendum, est verbum Deī rēs, quī factulātem crēdere affert, quem regenerātiō nōminant.
Secunda ratiō est, quod multæ baptistæ dīcunt, baptismum ipsum prædicātiō fideī hominī baptizātī sit. In coniūnctiō cūm hāc opīniō dīcere regenerātiōnis nōn prudens sit. Æquābiliter habet baptīzātus ōrātiōnem, quæ fābulam exponet dē sēnsū dē Deō eius, quī in præterītō est. Ergō crēdunt, regenerātiō iam factus sit.
Tertia ratiō partis iīs est, quia in persevērantiā sanctōrum crēdunt, quī nōn fēlīciter prope regenerātiōnem in baptismō sedet. Omnia, quī regenerātus sunt, in caelum venit, multī tamen, quī baptizātī sunt, nōn persevērābunt. Ut nōn paradoxam crēdere, potius credunt quod regenerātiō nōn in baptismō fīunt.
Quārta ratiō simpliciter est, quia baptistæ nōn valdē sacrāmentōrum (quā sacrāmenta) scrībunt. Profectō cōnfessiō optima eōrum cōnspicuus verbum vītārit.
Cōgitō autem fieri potest, ut regenerātiōnis in baptismō vērē ab baptistīs dictum esse, sī attentus sit. Fēlīciter dīcō in tribus viīs:
a) sacrāmentāliter: in idem viā quī dē pānō vīnōque dīcimus, dē baptismō dīcere possumus. Id est, in cēnā Dominī pānem vidēmus, dīcimus autem quoque dē corpore Chrīstī; hoc modo intellegitur “commūniō sacrāmentālī”. Ergō potest baptistæ in baptismō regenerātiōnis dīcere: cum lavācrum tum regenerātiōnem vidēmus.
Dē commūniōne sacrāmentālī ipsā in hīc viā cōgitēre dissentīmus ex opīniōne Pāpæ, cuius fidēs īrōnicē et necessāriō distīnctiōnem reī ac signī abolit. Sed distīnctiōnem cōnservāre possumus in uterque causīs. Sīcut regenerātiō in vītā Chrīstiānī propriē ūnus accidit, ita baptismum ūnus videntur. Ergō tōtō animō dīcimus, quod bapstismum vērē regenerātiō est.
b) ecclēsiasticē: cōnstat inter omnēs regenerātiō propriē ad vītam occultam pertinet. In baptismō vidēmus hīc spīrituālem rem occultam patefit, id est ab auctorītō ecclēsiæ (epīscopōrum in omnibus ecclēsiā) certē dēclārātur. Nota bene baptistæ hominēs tantum “Chrīstiānus” nōminant, quī regenerātus sunt. Hoc modo, quoad nōs, in omnibus hominibus est baptismum vērē regenerātiō.
c) chāritātīve: in operā eius Knots Untied scrībēbat J.C. Ryle dē themā nostrō in coniunctiōne cum lītūrgiā ecclēsiæ anglicānæ. Sententia eius erat contrā tractāriās, quī argūmentābantur, assertiō ‘This child is regenerate’ (Hic puer regenerātus est) in lītūrgiā baptismī regenerātiōnis dēclārātiō certa sit. Dīxit Ryle, ‘And this being the case, the Church most wisely leans to the side of charity, assumes hopefully of each child that it receives baptism worthily, and uses language accordingly.’ (p137, 1)
Plurimum vēritātis in verbīs Ryle est. Quia pars baptizātōrum nōn persevērābunt dīcemus regenerātiō nōn semper in baptistēriō accidit, tamen ex charitāte omnia baptizātum “Chrīstiānus” nōminātis. Ratiō est, sacrāmentum adesse fidēs requīritur, quæ invīsibilis est et quæ certē nescīmus adest (aut aderit). Ergō est hic quaestiō prō pædobaptistīs valdē magna, sed etiam ab credobaptistīs, quī normāliter pōmum Spiritī in baptizātō iam vīdērunt, cōgitandus est.
Cogitō, ex charitāte, regenerātiōnis omnium baptizātōrum (id est, propter baptismum ipsum) dīcere possumus – id est, sciliter nisi excommūnicātī sint.